EPON (Rede óptica pasiva Ethernet)
A rede óptica pasiva Ethernet é unha tecnoloxía PON baseada en Ethernet. Adopta unha estrutura punto a multipunto e transmisión pasiva por fibra óptica, proporcionando múltiples servizos a través de Ethernet. A tecnoloxía EPON está estandarizada polo grupo de traballo IEEE802.3 EFM. En xuño de 2004, o grupo de traballo IEEE802.3EFM lanzou o estándar EPON - IEEE802.3ah (fusionado co estándar IEEE802.3-2005 en 2005).
Neste estándar, combínanse as tecnoloxías Ethernet e PON, coa tecnoloxía PON empregada na capa física e o protocolo Ethernet empregado na capa de enlace de datos, utilizando a topoloxía de PON para lograr o acceso Ethernet. Polo tanto, combina as vantaxes da tecnoloxía PON e da tecnoloxía Ethernet: baixo custo, gran ancho de banda, forte escalabilidade, compatibilidade coa Ethernet existente, xestión cómoda, etc.
GPON (PON con capacidade de Gigabit)
A tecnoloxía é a última xeración do estándar de acceso integrado óptico pasivo de banda ancha baseado no estándar ITU-TG.984.x, que ten moitas vantaxes, como unha alta banda ancha, alta eficiencia, ampla área de cobertura e interfaces de usuario ricas. A maioría dos operadores considérana a tecnoloxía ideal para lograr a banda ancha e a transformación integral dos servizos de rede de acceso. GPON foi proposto por primeira vez pola organización FSAN en setembro de 2002. Baseándose nisto, ITU-T completou o desenvolvemento de ITU-T G.984.1 e G.984.2 en marzo de 2003 e estandarizou G.984.3 en febreiro e xuño de 2004. Así, formouse finalmente a familia de estándares de GPON.
A tecnoloxía GPON orixinouse a partir do estándar tecnolóxico ATMPON que se formou gradualmente en 1995, e PON significa "Rede óptica pasiva" en inglés. GPON (Gigabit Capable Passive Optical Network - Rede óptica pasiva con capacidade de gigabit) foi proposta por primeira vez pola organización FSAN en setembro de 2002. Baseándose nisto, a ITU-T completou o desenvolvemento das normas ITU-T G.984.1 e G.984.2 en marzo de 2003 e estandarizou a G.984.3 en febreiro e xuño de 2004. Así, formouse finalmente a familia de estándares GPON. A estrutura básica dos dispositivos baseados na tecnoloxía GPON é similar á PON existente, que consiste en OLT (Terminal de liña óptica) na oficina central, ONT/ONU (Terminal de rede óptica ou Unidade de rede óptica) no extremo do usuario, ODN (Rede de distribución óptica) composta por fibra monomodo (fibra SM) e divisor pasivo, e un sistema de xestión de rede que conecta os dous primeiros dispositivos.
A diferenza entre EPON e GPON
A GPON utiliza a tecnoloxía de multiplexación por división de lonxitudes de onda (WDM) para permitir a carga e descarga simultáneas. Normalmente, úsase unha portadora óptica de 1490 nm para a descarga, mentres que para a carga se selecciona unha portadora óptica de 1310 nm. Se é necesario transmitir sinais de televisión, tamén se utilizará unha portadora óptica de 1550 nm. Aínda que cada ONU pode alcanzar unha velocidade de descarga de 2,488 Gbits/s, a GPON tamén utiliza o acceso múltiple por división de tempo (TDMA) para asignar unha determinada franxa horaria a cada usuario no sinal periódico.
A velocidade máxima de descarga de XGPON é de ata 10 Gbits/s e a velocidade de subida tamén é de 2,5 Gbits/s. Tamén emprega tecnoloxía WDM e as lonxitudes de onda das portadoras ópticas augas arriba e augas abaixo son de 1270 nm e 1577 nm, respectivamente.
Debido ao aumento da velocidade de transmisión, pódense dividir máis ONU segundo o mesmo formato de datos, cunha distancia de cobertura máxima de ata 20 km. Aínda que XGPON aínda non se adoptou amplamente, proporciona unha boa ruta de actualización para os operadores de comunicacións ópticas.
O EPON é totalmente compatible con outros estándares Ethernet, polo que non hai necesidade de conversión nin encapsulamento cando se conecta a redes baseadas en Ethernet, cunha carga útil máxima de 1518 bytes. O EPON non require o método de acceso CSMA/CD nalgunhas versións de Ethernet. Ademais, como a transmisión Ethernet é o principal método de transmisión por rede de área local, non hai necesidade de conversión de protocolo de rede durante a actualización a unha rede de área metropolitana.
Tamén existe unha versión Ethernet de 10 Gbit/s designada como 802.3av. A velocidade real da liña é de 10,3125 Gbit/s. O modo principal é unha velocidade de enlace ascendente e descendente de 10 Gbit/s, e algúns usan 10 Gbit/s de enlace descendente e 1 Gbit/s de enlace ascendente.
A versión de Gbit/s emprega diferentes lonxitudes de onda ópticas na fibra, cunha lonxitude de onda descendente de 1575-1580 nm e unha lonxitude de onda ascendente de 1260-1280 nm. Polo tanto, o sistema de 10 Gbit/s e o sistema estándar de 1 Gbit/s poden ser multiplexados por lonxitude de onda na mesma fibra.
Integración de tripla reprodución
A converxencia de tres redes significa que no proceso de evolución desde a rede de telecomunicacións, a rede de radio e televisión e Internet ata a rede de comunicación de banda ancha, a rede de televisión dixital e a Internet de próxima xeración, as tres redes, a través da transformación técnica, tenden a ter as mesmas funcións técnicas, o mesmo alcance empresarial, interconexión de redes, uso compartido de recursos e poden proporcionar aos usuarios voz, datos, radio e televisión e outros servizos. A fusión tripla non significa a integración física das tres redes principais, senón que se refire principalmente á fusión de aplicacións empresariais de alto nivel.
A integración das tres redes úsase amplamente en diversos campos como o transporte intelixente, a protección ambiental, o traballo gobernamental, a seguridade pública e os fogares seguros. No futuro, os teléfonos móbiles poderán ver a televisión e navegar por internet, a televisión poderá facer chamadas telefónicas e navegar por internet e os ordenadores tamén poderán facer chamadas telefónicas e ver a televisión.
A integración das tres redes pódese analizar conceptualmente desde diferentes perspectivas e niveis, incluíndo a integración tecnolóxica, a integración empresarial, a integración da industria, a integración de terminais e a integración de redes.
Tecnoloxía de banda larga
O corpo principal da tecnoloxía de banda ancha é a tecnoloxía de comunicación por fibra óptica. Un dos propósitos da converxencia de redes é proporcionar servizos unificados a través dunha rede. Para proporcionar servizos unificados, é necesario ter unha plataforma de rede que poida soportar a transmisión de varios servizos multimedia (streaming multimedia), como audio e vídeo.
As características destas empresas son a alta demanda empresarial, o gran volume de datos e os altos requisitos de calidade de servizo, polo que xeralmente requiren un ancho de banda moi grande durante a transmisión. Ademais, desde unha perspectiva económica, o custo non debería ser demasiado elevado. Deste xeito, a tecnoloxía de comunicación por fibra óptica de alta capacidade e sostible converteuse na mellor opción para os medios de transmisión. O desenvolvemento da tecnoloxía de banda ancha, especialmente a tecnoloxía de comunicación óptica, proporciona o ancho de banda, a calidade de transmisión e o baixo custo necesarios para transmitir diversa información empresarial.
Como tecnoloxía fundamental no campo da comunicación contemporánea, a tecnoloxía da comunicación óptica desenvólvese a un ritmo de crecemento 100 veces cada 10 anos. A transmisión por fibra óptica con enorme capacidade é a plataforma de transmisión ideal para as "tres redes" e o principal portador físico da futura autoestrada da información. A tecnoloxía de comunicación por fibra óptica de gran capacidade aplicouse amplamente en redes de telecomunicacións, redes informáticas e redes de radiodifusión e televisión.
Data de publicación: 12 de decembro de 2024